In de aanloop naar Pasen is de herdenking van het laatste avondmaal. In het besef dat zijn einde naderde, nam Jezus daar afscheid van zijn vrienden. In een serie interviews vraag ik spraakmakende landgenoten naar hun eigen laatste avondmaal. Wie zouden zij aan tafel vragen? Vorige week had ik een vraaggesprek met zanger/presentator Edwin Rutten, alias Ome Willem. Hij schreef Bachs Matthäus Passion - het lijdensverhaal - in zijn eigen woorden.
Denk niet dat hij het laatste avondmaal aangrijpt om zwaarwichtig de balans op te maken ,,Nee, het moet vooral gezellig worden!’’, vertelde hij. ,,Daarom hoop ik op levendige speeches, waarbij ze nog één keer mooie, oude verhalen vertellen. Snedige anekdotes, graag! Ook al ken je de afloop, sommige dingen zijn zó leuk dat je ze niet vaak genoeg kunt horen.’’
Hij mikt op een lach. Maar ach, als er traantjes vloeien, mág dat. ,,Misschien dat er op zo’n gevoelig moment nog wel een giftig addertje onder het braambos vandaan komt. Geeft niks. Je moet het leven en de dood allebei relativeren. Maar ik wil niet doodgaan met angst of een frons op mijn gezicht. Of met zoiets naars als spijt. Want ik vind spijt een vreselijk woord. Als ik op mijn leeftijd nog spijt heb van iets dat ik niet heb gedaan, dat zou dom zijn. Dan had ik het dus gewoon moeten doen, want uiteindelijk ben je de smid van je eigen geluk.’’
Het verhaal verschijnt in de weekendbijlage van komende zaterdag.
Foto Robert Elsing